Wpisy prawne

Rozwód – obligatoryjne elementy orzekane przez Sąd w wyroku rozwodowym.

Rozwód jest to rozwiązanie ważnego małżeństwa przez Sąd na żądanie jednego lub obojga małżonków. Koniecznym warunkiem dopuszczalności rozwodu jest wystąpienie zupełnego i trwałego rozkładu pożycia pomiędzy małżonkami. Wyrok rozwodowy składa się z orzeczeń obligatoryjnych – czyli takich które Sąd musi zawrzeć w wyroku rozwodowym, oraz z orzeczeń które są fakultatywne – czyli zależne od wniosków Stron postępowania.

Art. 57 [Wina rozkładu pożycia]

1. Orzekając rozwód sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia.
2. Jednakże na zgodne żądanie małżonków sąd zaniecha orzekania o winie. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy.

Art. 58 [Wyrok rozwodowy]

1. W wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy
z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.
1a. W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu
z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.
1b. Na zgodny wniosek stron sąd nie orzeka o utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem.
2. Jeżeli małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd w wyroku rozwodowym orzeka także o sposobie korzystania z tego mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania rozwiedzionych małżonków.
W wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, sąd może nakazać jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka. Na zgodny wniosek stron sąd może w wyroku orzekającym rozwód orzec również o podziale wspólnego mieszkania
albo o przyznaniu mieszkania jednemu z małżonków, jeżeli drugi małżonek wyraża zgodę na jego opuszczenie bez dostarczenia lokalu zamiennego i pomieszczenia zastępczego, o ile podział bądź jego przyznanie jednemu z małżonków są możliwe.
3. Na wniosek jednego z małżonków sąd może w wyroku orzekającym rozwód dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu.
4. Orzekając o wspólnym mieszkaniu małżonków sąd uwzględnia przede wszystkim potrzeby dzieci i małżonka, któremu powierza wykonywanie władzy rodzicielskiej.

Art. 59 [Nazwisko po rozwodzie] W ciągu trzech miesięcy od chwili uprawomocnienia się orzeczenia rozwodu małżonek rozwiedziony, który wskutek zawarcia małżeństwa zmienił swoje dotychczasowe nazwisko, może przez oświadczenie złożone przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego lub konsulem powrócić do nazwiska, które nosił przed zawarciem małżeństwa.

Obligatoryjne rozstrzygnięcia w wyroku rozwodowym.

Orzeczenie o winie.

Jak stanowi artykuł 57 § 2 KRIO, „na zgodne żądanie małżonków Sąd zaniecha orzekania o winie”. Jednakże konieczny jest tutaj zgodny, obustronny wniosek małżonków o orzeczenie rozwodu bez orzekania o winię. Jeżeli jeden z małżonków nie wyrazi zgody na powyższą formę, Sąd jest zobligowany aby w wyroku rozwodowym zawrzeć rozstrzygnięcie o winie.

W braku zgodnego wniosku o orzeczenie rozwodu bez orzekania o winie, małżonkowie mogą wnosić, o orzeczenie rozwodu:

z winy obydwojga małżonków;
z wyłącznej winy jednego z nich.

Władza rodzicielska.

Art. 58 § 1 KRIO: „W wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i o kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia”.

W wyroku rozwodowym Sąd może wydać orzeczenia odnośnie władzy rodzicielskiej
w postaci:

pozostawienie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi obojgu rodzicom (na ich zgodny wniosek jeżeli przedstawili porozumienie, o którym mowa w § 1, i jest zasadne oczekiwanie, że będą współdziałać w sprawach dziecka);
powierzenie wykonywania władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do małoletniego dziecka, bądź dzieci;
pozbawienie władzy rodzicielskiej jednego lub oboje z rodziców;
zawieszenie władzy rodzicielskiej jednego lub oboje z rodziców.

Sposób korzystania ze wspólnego mieszkania.

W wyroku orzekającym rozwód Sąd orzeka o sposobie korzystania ze wspólnego mieszkania. Powyższe rozstrzygnięcie nie jest podziałem majątku małżonków a jedynie uregulowaniem sytuacji mieszkaniowej do czasu przeprowadzenia między nimi podziału majątku. Jednak, jak stanowi art. 58 § 4 KRIO: „Orzekając o wspólnym mieszkaniu małżonków sąd uwzględnia przede wszystkim potrzeby dzieci i małżonka, któremu powierza wykonywanie władzy rodzicielskiej”.

Alimenty dla dziecka.

Obligatoryjnym elementem wyroku rozwodowego jest określenie alimentów dla dziecka – wysokości, w jakiej każdy
z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania małoletniego dziecka lub małoletnich dzieci. Każdy z rodziców jest obowiązany do zaspokajania potrzeb dziecka w częściach odpowiadających ich siłom
i możliwościom zarobkowym i majątkowym. Zgodnie z art. art. 135 § 2 KRIO jeżeli wykonanie obowiązku alimentacyjnego jednego z rodziców polega, w całości lub w części, na osobistych staraniach o utrzymanie lub wychowanie dziecka, wówczas świadczenie alimentacyjne drugiego z rodziców polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania dziecka.

Natomiast fakultatywnymi elementami – czyli orzekanymi na wniosek jednej ze Stron
– wyroku rozwodowego są:

podział majątku – może on zostać przeprowadzony jedynie w przypadku, gdy nie spowoduje to nadmiernej zwłoki w postępowaniu. Oznacza to, że zazwyczaj przeprowadzany jest gdy istnieje w tym zakresie zgodna wola małżonków;
eksmisja jednego z małżonków – gdy rażąco nagannym zachowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie – na żądanie drugiego małżonka;
alimenty dla małżonka niewinnego rozkładu pożycia gdy nastąpiło znaczne pogorszenie jego sytuacji materialnej – przy orzekaniu o wyłącznej winie jednego z małżonków – od małżonka uznanego za wyłącznie winnego rozkładu pożycia;
alimenty dla małżonka który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i znajduje się
w niedostatku;

Stan na dzień 18 lutego 2019 r.,
r. pr. Oliwia Wawrzonkowska

Umowa o podnoszenie kwalifikacji zawodowych, zwrot kosztów po rozwiązaniu umowy.

Zgodnie z art. 103¹ Kodeksu Pracy (dalej k.p.) przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe przysługuje urlop szkoleniowy oraz zwolnienie z całości lub części dnia pracy, na czas niezbędny, by punktualnie przybyć na obowiązkowe zajęcia oraz na czas ich trwania.
Za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia.

Natomiast zgodnie z art. 103³ Kodeksu Pracy [Świadczenia dodatkowe] Pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie.

W związku z powyższymi świadczeniami dodatkowymi pomiędzy pracodawcą a pracownikiem najczęściej dochodzi do zawarcia umowy o podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Umowa taka określa wzajemne prawa
i obowiązki stron. Jeżeli umowa taka wiąże się z zobowiązaniem do pozostawania pracownika w zatrudnieniu przez określony czas winna być zawarta w formie pisemnej (art. 103⁴ § 1 k.p.). Postanowienia takiej umowy nie mogą być dla zatrudnionego mniej korzystne niż przepisy k.p. Jeśli pracodawca nie ma zamiaru zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych nie ma obowiązku zawarcia takiej umowy (art. 103 ⁴ § 3 k.p.).

Do składników koniecznych umowy szkoleniowej należy:

określenie rodzaju szkolenia zawodowego, w związku z którym dochodzi do jej zawarcia;
określać wysokość świadczeń dodatkowych lub takie regulacje, które pozwalają pracownikowi oszacować swoje przyszłe zobowiązania;

Okres pozostawania w zatrudnieniu po odbyciu szkolenia:

Jedną z najczęściej regulowanych w powyższych umowach kwestii jest okres pozostawania pracownika w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych pod groźbą zwrotu przez niego kosztów poniesionych przez pracodawcę na ten cel. Należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 103 ⁵pkt 2 Kodeksu pracy, okres ten nie może być dłuższy niż 3 lata.

Sytuacje powodujące powstanie roszczenia pracodawcy o zwrot kosztów dodatkowych poniesionych szkoleń :

Do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę z tytułu dodatkowych świadczeń zobligowany jest podwładny:

który bez uzasadnionych przyczyn nie podejmie lub przerwie podnoszenie kwalifikacji zawodowych,
z którym pracodawca rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z jego winy, w trakcie podnoszenia przez niego kwalifikacji zawodowych lub po jego ukończeniu, w okresie odpracowywania określonym w umowie o podnoszenie kwalifikacji, nie dłuższym niż 3 lata,
który w okresie podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub w dopuszczalnym okresie odpracowywania rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem,
z wyjątkiem wypowiedzenia umowy o pracę z powodu postawienia pracodawcy zarzutu mobbingu,
który w okresie podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub w dopuszczalnym okresie odpracowywania bezpodstawnie rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z powodu: mobbingu (art. 943 k.p) lub ciężkiego naruszenia przez pracodawcę jego podstawowych obowiązków (art. 55 k.p.) lub nie przeniesienia pracownika na inne stanowisko pracy mimo orzeczenia lekarskiego nakładającego na pracodawcę taki obowiązek (art. 55 k.p.)

– art. 103⁵ k.p.

Pracownik natomiast nie będzie miał obowiązku zwrotu kosztów szkolenia między innymi w sytuacjach, gdy:

dojdzie do rozwiązania stosunku pracy na mocy porozumienia stron,
pracodawca zwolni pracownika bez wypowiedzenia, ale bez jego winy,
umowa zawarta na czas określony rozwiąże się z upływem czasu, na który została zawarta,
pracownik rozwiąże umowę o pracę bez wypowiedzenia, z winy pracodawcy.

Jakich kosztów może żądać pracodawca:

Umowa o podnoszenie kwalifikacji zawodowych nie daje podstaw do żądania od zatrudnionego pracownika zwrotu wynagrodzenia wypłaconego za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy w celach szkoleniowych. Bowiem są to świadczenia podstawowe. Ewentualne roszczenia pracodawcy wobec pracownika wynikające z umowy o podnoszeniu kwalifikacji zawodowych nie mogą wykraczać poza roszczenie o zwrot kosztów poniesionych przez pracodawcę z tytułu świadczeń dodatkowych.

Wysokość roszczenia pracodawcy o zwrot kosztów poniesionych na szkolenia:

Obowiązek zwrotu pracodawcy kosztów szkolenia jest w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po ukończeniu kwalifikacji zawodowych lub okresu zatrudnienia w czasie ich podnoszenia. W związku z tym w sytuacji, gdy obowiązek ten w umowie został określony na 2 lata, a pracownik przepracowałby rok po odbyciu szkolenia i zwolnił się za wypowiedzeniem, zobowiązanie do zwrotu obejmie jedynie połowę kosztów szkolenia.

Przedawnienie roszczenie pracodawcy:

Roszczenie o zwrot podlega trzyletniemu okresowi przedawnienia (art. 291 k.p.).
Okres trzyletni rozpoczyna bieg od zakończenia umowy.

r. pr. Oliwia Wawrzonkowska 08 luty 2018 r.

Egzekucja świadczeń niepieniężnych (świadczeń niezastępowalnych) – wydanie świadectwa pracy na podstawie wyroku sądowego.

Przy sprawach pracowniczych często w wyrokach zasądzane są różnego rodzaju świadczenia tj. świadczenia pieniężne (wynagrodzenie, ekwiwalent) oraz świadczenia niepieniężne (przywrócenie do pracy, wydanie czy sprostowanie świadectwa pracy). W takiej sytuacji do egzekucji każdego z tych świadczeń właściwy będzie inny organ egzekucyjny. Egzekucję świadczenia niepieniężnego, przeprowadzić trzeba przed Sądem, natomiast zasądzone kwoty wyegzekwować trzeba będzie przez Komornika.

W celu wyegzekwowania od Pracodawcy świadczenia o charakterze pieniężnym Pracownik powinien wystąpić do Sądu, który rozpoznawał sprawę, z wnioskiem o nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności. Wyrok zaopatrzony w klauzulę wykonalności jest tytułem wykonawczym, na podstawie którego Pracownik możne dochodzić swoich roszczeń. W tym celu trzeba się z nim udać do Komornika sądowego i złożyć u niego wniosek o wszczęcie egzekucji.

Egzekucja świadczeń o charakterze niepieniężnym odbywa się w specjalnym trybie – organem egzekucyjnym w tego typu postępowaniach jest Sąd. Właściwym do przeprowadzenia postępowania jest Sąd Rejonowy, w którego okręgu czynność ma być wykonana, w praktyce będzie to sąd siedziby lub miejsca zamieszkania Pracodawcy. Dotyczy to m.in. sytuacji, gdy Pracodawca, mimo uprawomocnienia się wyroku zobowiązującego go do wydania lub sprostowania świadectwa pracy, nie zamierza go wykonać. Podstawą powyższego trybu jest art. 1050 oraz 1050 ¹ustawy z 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. nr 43, poz. 296 z późn. zm.).

Art. 1050 [Egzekucja czynności niezastępowalnych]

1. Jeżeli dłużnik ma wykonać czynność, której inna osoba wykonać za niego nie może, a której wykonanie zależy wyłącznie od jego woli, sąd, w którego okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek wierzyciela po wysłuchaniu stron wyznaczy dłużnikowi termin do wykonania i zagrozi mu grzywną na wypadek, gdyby w wyznaczonym terminie czynności nie wykonał.
2 . Jeżeli wykonanie czynności wymaga wydatków pieniężnych lub dostarczenia materiałów, a obowiązek dostarczenia ich ciąży na wierzycielu, sąd przystąpi do egzekucji w myśl paragrafu poprzedzającego dopiero po wykazaniu przez wierzyciela, że dokonał czynności, od których zależy obowiązek dłużnika, chyba że tytuł egzekucyjny zawiera w tym względzie inne zarządzenie.
3. Po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego dłużnikowi do wykonania czynności, sąd na wniosek wierzyciela nałoży na dłużnika grzywnę i jednocześnie wyznaczy nowy termin do wykonania czynności, z zagrożeniem surowszą grzywną.

Sąd, po wysłuchaniu Stron, jeżeli stwierdzi, że czynność, którą miał wykonać Pracodawca, nadal nie jest wykonana, wyznaczy Pracodawcy termin do jej wykonania. Ustawa nie określa terminu, jaki Sąd powinien wyznaczyć, zatem zależy to od okoliczności konkretnej sprawy.
Oznaczając termin wykonania czynności, Sąd jednocześnie zagrozi Pracodawcy grzywną na wypadek jej niewykonania.
Jeżeli Pracodawca nadal nie wykonał swojego obowiązku, w zakreślonym przez Sąd terminie, Pracownik winien złożyć wniosek o nałożenie na Pracodawcę zagrożonej wcześniej grzywny. Dopiero wtedy Pracodawca ponownie zostanie ukarany i do tego zobowiązany do wykonania swojego zobowiązania w nowym terminie i zostanie określona nowa grzywna na wypadek nie dokonania tej czynności .

W trybie komentowanego artykułu wierzyciel może wielokrotnie domagać się przymuszenia dłużnika w drodze nałożenia grzywny, także gdy tylko dłużnik częściowo nie wykonuje czynności, do której jest zobowiązany. Wymierzając grzywnę, Sąd orzeka jednocześnie – na wypadek niezapłacenia – zamianę grzywny na areszt.

Jednakże nie można zmusić Dłużnika do wykonania czynności o charakterze indywidualnej twórczości (czy to naukowej, artystycznej, czy literackiej), bo nie można zakładać, że dłużnik posiada w danej chwili takie możliwości i potencjał, które pozwolą na wykonanie takiej czynności.

Art. 1050¹ [Zagrożenie nakazem zapłaty]

1. W sytuacji, o której mowa w art. 1050 § 1, sąd, na wniosek wierzyciela, może zamiast zagrożenia grzywną, po wysłuchaniu stron, zagrozić dłużnikowi nakazaniem zapłaty na rzecz wierzyciela określonej sumy pieniężnej za każdy dzień zwłoki w wykonaniu czynności, niezależnie od roszczeń przysługujących wierzycielowi na zasadach ogólnych. Przepis art. 1050 § 2stosuje się odpowiednio.
2. Po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego dłużnikowi do wykonania czynności, sąd na wniosek wierzyciela nakazuje dłużnikowi zapłatę wierzycielowi sumy pieniężnej. Tak samo sąd postąpi w razie dalszego wniosku wierzyciela. Prawomocne postanowienie sądu jest tytułem wykonawczym na rzecz wierzyciela bez potrzeby nadawania mu klauzuli wykonalności. Sąd może również, na wniosek wierzyciela, podwyższyć wysokość należnej mu od dłużnika sumy pieniężnej.
3. W razie wykonania czynności przez dłużnika po upływie wyznaczonego przez sąd terminu, wierzyciel może złożyć wniosek o nakazanie dłużnikowi zapłaty sumy pieniężnej na jego rzecz w terminie miesiąca od dnia dokonania czynności.
4. Określając wysokość sumy pieniężnej, o której mowa w § 1, sąd uwzględni interesy stron w takiej mierze, aby zapewnić wykonalność obowiązku określonego w tytule wykonawczym a dłużnika nie obciążać ponad potrzebę.

zastosowaniu środków przymusu uregulowanych w art. 1050 albo 1050¹decyduje Wierzyciel – Pracownik.
Wierzyciel powinien określić sposób egzekucji czynności niezastępowalnej we wniosku egzekucyjnym,
a zatem zażądać nałożenia na dłużnika grzywny (art. 1050) albo nakazania dłużnikowi zapłaty na swoją rzecz określonej sumy pieniężnej ( 1050¹). Może przy tym wybrać tylko jeden z tych sposobów egzekucji, ponieważ nie można zastosować ich kumulatywnie.

radca prawny Oliwia Wawrzonkowska

dnia 13 września 2017 r.

ODSZKODOWANIE -

zgodnie z Rozporządzeniem WE 261/2004 z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład, odwołania lub dużego opóźnienia lotu. http://www.ulc.gov.pl/pl/prawa-pasazera/akty-prawne

Odwołanie lotu

Pasażerowie mają prawo wyboru pomiędzy:

zwrotem pełnego kosztu biletu po cenie za jaką został kupiony, za część lub części nie odbytej podróży oraz za część lub części już odbyte, jeżeli lot nie służy już dłużej jakiemukolwiek celowi związanemu z pierwotnym planem podróży pasażera,
zmianą planu podróży, na porównywalnych warunkach, do ich miejsca docelowego, w najwcześniejszym możliwym terminie;
zmianą planu podróży, na porównywalnych warunkach, do ich miejsca docelowego, w późniejszym terminie dogodnym dla pasażera, w zależności od dostępności wolnych miejsc;

Pasażerom podczas oczekiwania, przysługuje opieka w postaci bezpłatnych:

posiłki oraz napoje w ilościach adekwatnych do czasu oczekiwania;
dwie rozmowy telefoniczne, dwa dalekopis, dwie przesyłki faksowe lub e-mailowe.

oraz w przypadku zmiany trasy, gdy startu nowego lotu ma nastąpić co najmniej jeden dzień później Pasażerom przysługuje bezpłatne zakwaterowanie w hotelu oraz bezpłatny transport pomiędzy lotniskiem a miejscem zakwaterowania (hotelem lub innym).

Ponadto, pasażerowie mogą być uprawnieni do odszkodowania w wysokości od 250 EUR do 600 EUR (w zależności od zasięgu podróży) w przypadku, gdy zaoferowane połączenie różni się znacząco do odwołanego lotu a powiadomienie o odwołaniu lotu nastąpiło zbyt późno. Pasażerom odwołanych lotów przysługuje wtedy odszkodowanie od Przewoźnika w wysokości:

Rodzaj lotu	Wysokość odszkodowania
Dla lotów krótszych o długości do 1 500 kilometrów	250 euro
Dla lotów w obrębie Wspólnoty liczących powyżej 1 500 kilometrów oraz tych o długości od 1 500 do 3 500 kilometrów	400 euro
Dla wszystkich pozostałych, nie uwzględnionych powyżej lotów	600 euro

chyba że Pasażerowie:

zostali poinformowani o odwołaniu co najmniej dwa tygodnie przed planowym czasem odlotu;
zostali poinformowani o odwołaniu w okresie od dwóch tygodni do siedmiu dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot najpóźniej dwie godziny przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej cztery godziny po planowym czasie przylotu;
zostali poinformowani o odwołaniu w okresie krótszym niż siedem dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot nie więcej niż godzinę przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej dwie godziny po planowym czasie przylotu.

Obsługujący przewoźnik lotniczy nie jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania, jeżeli może dowieść, że odwołanie jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków.

Opóźnienie lotu

Pasażerom podczas oczekiwania, przysługuje opieka w postaci bezpłatnych:

posiłki oraz napoje w ilościach adekwatnych do czasu oczekiwania;
dwie rozmowy telefoniczne, dwa dalekopis, dwie przesyłki faksowe lub e-mailowe.

oraz gdy oczekiwany czas odlotu nastąpi co najmniej dzień później, Pasażerom przysługuje bezpłatne zakwaterowanie w hotelu oraz bezpłatny transport pomiędzy lotniskiem a miejscem zakwaterowania;

gdy opóźnienie wynosi co najmniej pięć godzin Pasażer ma prawo do zwrot pełnego kosztu biletu po cenie za jaką został kupiony, za część lub części nie odbytej podróży oraz za część lub części już odbyte, jeżeli lot nie służy już dłużej jakiemukolwiek celowi związanemu z pierwotnym planem podróży pasażera;

Jeżeli pasażerowie przybędą do miejsca docelowego co najmniej 3 godziny po pierwotnie przewidzianej przez przewoźnika godzinie przylotu, będą mieli prawo do uzyskania odszkodowania w wysokości od 250 EUR do 600 EUR w zależności od zasięgu podróży.

Rodzaj lotu	Wysokość odszkodowania
Dla lotów krótszych o długości do 1 500 kilometrów	250 euro
Dla lotów w obrębie Wspólnoty liczących powyżej 1 500 kilometrów oraz tych o długości od 1 500 do 3 500 kilometrów	400 euro
Dla wszystkich pozostałych, nie uwzględnionych powyżej lotów	600 euro

radca prawny Oliwia Wawrzonkowska

dnia 18 kwietnia 2017